آن تصویر ذهنی که بیشتر ما از سرزمین قطب جنوب داریم، به‌صورت یک سرزمین یخ‌زده و سفید است؛ سرزمینی که تا  چشم کار می‌کند، چیزی جز برف و یخ و سفیدی در آن دیده نمی‌شود. اما بر پایه‌ی یک بررسی جدید، شاید چنین تصویر ذهنی از قطب جنوب در زمان‌های آینده خیلی هم صحیح نباشد. واقعیت این است که این قاره به‌طور فزاینده‌ای به خاطر افزایش دمای زمین در حال سبز شدن است و بخش‌هایی از آن به پوشش‌های سبز گیاهی تغییر شکل داده‌اند. پژوهشگران دانشگاه اکستر در طی یک بررسی، نمونه‌هایی از مخازن خزه‌ای واقع در شبه‌ جزیره‌ی جنوبگان را انتخاب کرده و با انجام آزمایش‌ روی آن‌ها پی‌ برده‌اند که فعالیت زیستی در این نواحی در طی ۵۰۰ سال گذشته به مقدار بسیار زیادی افزایش یافته است.

این بررسی در واقع دنبال‌کننده‌ی کارهای قبلی همین تیم پژوهشی در سال ۲۰۱۳ بوده است. گروه پژوهشی در آن سال پی برده بودند که گرم شدن ملایم و پایدار منطقه منجر به ایجاد تغییراتی در اکولوژی آن می‌شود و این تغییرات به مقدار زیادی غیرقابل پیش‌بینی هستند. اما پژوهش‌های سال ۲۰۱۳ تنها بر بخش‌های جنوبی شبه‌جزیره‌ی جنوبگان متمرکز شده بودند. این بار اما دانشمندان نمونه‌هایی از بخش‌های وسیع‌تر این سرزمین انتخاب کردند و در نهایت در تمامی دفعات بررسی به نتایج نگران‌کننده و پابرجایی در این رابطه رسیدند. متیو آمزبوری، سرپرست گروه پژوهشی در این باره می‌گوید:

این پژوهش به ما یک بینش بسیار شفاف‌تر از آن مقیاسی می‌دهد که تغییرات اخیر در حال وقوع در آن هستند. پیش‌تر از این، ما چنین پاسخ‌هایی را تنها در یک محل واقع در بخش‌های دوردست جنوبی شبه‌جزیره‌ی جنوبگان شناسایی کرده بودیم؛ اما اکنون ما می‌دانیم که مخازن خزه‌ای به پدیده‌ی تغییرات اقلیمی اخیر در سراسر قطب جنوب واکنش نشان می‌دهند و رشدشان بیشتر می‌شود.

با افزایش یافتن دمای میانگین سالانه در این ناحیه به مقدار تقریبا نیم درجه‌ی سانتی‌گراد در هر دهه از سال‌های ۱۹۵۰، به نظر می‌رسد که شبه‌جزیره‌ی جنوبگان اکنون باید به‌عنوان یکی از مکان‌های روی سیاره‌ی زمین با بالاترین سرعت گرم شدن به شمار رود.

تیم پژوهشی اکستر برای بررسی اینکه چنین تغییراتی در زندگی گیاهی در این قاره چه اثراتی می‌تواند داشته باشد، نمونه‌هایی از مخازن‌ خزه‌ای جمع‌آوری کردند. بخش‌های عمیق‌تر این نمونه‌ها دارای قدمتی به میزان بیش از ۱۵۰ سال بودند و وجود آن‌ها منجر به ایجاد یک تصویر دقیق و حاوی جزییات زیاد از فعالیت‌های بیولوژیکی در آن دوره‌های زمانی می‌شد.

همان‌طور که در مطالعه‌ی اولیه‌ی سال ۲۰۱۳ مشخص شده‌ بود، فعالیت بیولوژیکی در طی ۵۰ سال گذشته با سرعت فزاینده‌ای در حال افزایش بوده است. اما در بررسی جدید، ۵ نمونه از سه سایت پژوهشی با نام‌های الفنت آیلند، آلردی آیلند و گرین آیلند که حدود ۶۰۰ کیلومتر از یکدیگر فاصله دارند، گرفته شده است. حتی در چنین مسافت دوری نیز نمونه‌های به‌دست‌آمده حاکی از نتایجی بودند که به‌طور قابل ملاحظه‌ای روند هماهنگ و مشابهی با یکدیگر داشتند و این شباهت، دانشمندان  را به این نتیجه می‌رساند که تغییرات زیستی ایجادشده در قطب جنوب بر ناحیه‌ای بسیار وسیع‌تر از آنچه پیش‌تر تصور می‌شد، تأثیر گذاشته است. دان چارمن، سرپرست گروه پژوهشی در این باره می‌گوید:

افزایش‌های دما در طی تقریبا نیم قرن گذشته در سرزمین شبه‌جزیره‌ی جنوبگان، دارای تأثیر چشمگیری بر مخازن خزه‌ای و رشد آن‌ها در ناحیه‌ی مورد بحث شده است که این امر افزایش سریع نرخ رشد آن‌ها و فعالیت‌های میکروبی را با خود به همراه داشته است. اگر این شرایط ادامه پیدا کند و با افزایش یافتن مساحت زمین‌های خالی از یخ ناشی از عقب‌نشینی مداوم یخچال‌ها، آنگاه ما شاهد سبزتر شدن بیش از پیش جنوبگان در سال‌های آینده خواهیم بود.

تیم پژوهشی برنامه‌ریزی کرده‌اند که در آینده، بررسی‌های خود را به مطالعه‌ی خزه‌های مربوط به هزاران سال پیش نیز گسترش دهند تا بدین ترتیب بتوانند تصویری طولانی‌مدت از اکولوژی قطب جنوب به دست آورند؛ تصویری که دارای قدمتی بیشتر از زمان آغاز فعالیت‌های تأثیرگذار انسان بر این نواحی و به‌طور کلی بر تغییرات اقلیمی کره‌ی زمین باشد.

دستاوردهای این بررسی‌ها در ژورنال کارنت بیولوژی به انتشار رسیده است.

آن تصویر ذهنی که بیشتر ما از سرزمین قطب جنوب داریم، به‌صورت یک سرزمین یخ‌زده و سفید است؛ سرزمینی که تا  چشم کار می‌کند، چیزی جز برف و یخ و سفیدی در آن دیده نمی‌شود. اما بر پایه‌ی یک بررسی جدید، شاید چنین تصویر ذهنی از قطب جنوب در زمان‌های آینده خیلی هم صحیح نباشد. واقعیت این است که این قاره به‌طور فزاینده‌ای به خاطر افزایش دمای زمین در حال سبز شدن است و بخش‌هایی از آن به پوشش‌های سبز گیاهی تغییر شکل داده‌اند. پژوهشگران دانشگاه اکستر در طی یک بررسی، نمونه‌هایی از مخازن خزه‌ای واقع در شبه‌ جزیره‌ی جنوبگان را انتخاب کرده و با انجام آزمایش‌ روی آن‌ها پی‌ برده‌اند که فعالیت زیستی در این نواحی در طی ۵۰۰ سال گذشته به مقدار بسیار زیادی افزایش یافته است.

این بررسی در واقع دنبال‌کننده‌ی کارهای قبلی همین تیم پژوهشی در سال ۲۰۱۳ بوده است. گروه پژوهشی در آن سال پی برده بودند که گرم شدن ملایم و پایدار منطقه منجر به ایجاد تغییراتی در اکولوژی آن می‌شود و این تغییرات به مقدار زیادی غیرقابل پیش‌بینی هستند. اما پژوهش‌های سال ۲۰۱۳ تنها بر بخش‌های جنوبی شبه‌جزیره‌ی جنوبگان متمرکز شده بودند. این بار اما دانشمندان نمونه‌هایی از بخش‌های وسیع‌تر این سرزمین انتخاب کردند و در نهایت در تمامی دفعات بررسی به نتایج نگران‌کننده و پابرجایی در این رابطه رسیدند. متیو آمزبوری، سرپرست گروه پژوهشی در این باره می‌گوید:

این پژوهش به ما یک بینش بسیار شفاف‌تر از آن مقیاسی می‌دهد که تغییرات اخیر در حال وقوع در آن هستند. پیش‌تر از این، ما چنین پاسخ‌هایی را تنها در یک محل واقع در بخش‌های دوردست جنوبی شبه‌جزیره‌ی جنوبگان شناسایی کرده بودیم؛ اما اکنون ما می‌دانیم که مخازن خزه‌ای به پدیده‌ی تغییرات اقلیمی اخیر در سراسر قطب جنوب واکنش نشان می‌دهند و رشدشان بیشتر می‌شود.

با افزایش یافتن دمای میانگین سالانه در این ناحیه به مقدار تقریبا نیم درجه‌ی سانتی‌گراد در هر دهه از سال‌های ۱۹۵۰، به نظر می‌رسد که شبه‌جزیره‌ی جنوبگان اکنون باید به‌عنوان یکی از مکان‌های روی سیاره‌ی زمین با بالاترین سرعت گرم شدن به شمار رود.

تیم پژوهشی اکستر برای بررسی اینکه چنین تغییراتی در زندگی گیاهی در این قاره چه اثراتی می‌تواند داشته باشد، نمونه‌هایی از مخازن‌ خزه‌ای جمع‌آوری کردند. بخش‌های عمیق‌تر این نمونه‌ها دارای قدمتی به میزان بیش از ۱۵۰ سال بودند و وجود آن‌ها منجر به ایجاد یک تصویر دقیق و حاوی جزییات زیاد از فعالیت‌های بیولوژیکی در آن دوره‌های زمانی می‌شد.

همان‌طور که در مطالعه‌ی اولیه‌ی سال ۲۰۱۳ مشخص شده‌ بود، فعالیت بیولوژیکی در طی ۵۰ سال گذشته با سرعت فزاینده‌ای در حال افزایش بوده است. اما در بررسی جدید، ۵ نمونه از سه سایت پژوهشی با نام‌های الفنت آیلند، آلردی آیلند و گرین آیلند که حدود ۶۰۰ کیلومتر از یکدیگر فاصله دارند، گرفته شده است. حتی در چنین مسافت دوری نیز نمونه‌های به‌دست‌آمده حاکی از نتایجی بودند که به‌طور قابل ملاحظه‌ای روند هماهنگ و مشابهی با یکدیگر داشتند و این شباهت، دانشمندان  را به این نتیجه می‌رساند که تغییرات زیستی ایجادشده در قطب جنوب بر ناحیه‌ای بسیار وسیع‌تر از آنچه پیش‌تر تصور می‌شد، تأثیر گذاشته است. دان چارمن، سرپرست گروه پژوهشی در این باره می‌گوید:

افزایش‌های دما در طی تقریبا نیم قرن گذشته در سرزمین شبه‌جزیره‌ی جنوبگان، دارای تأثیر چشمگیری بر مخازن خزه‌ای و رشد آن‌ها در ناحیه‌ی مورد بحث شده است که این امر افزایش سریع نرخ رشد آن‌ها و فعالیت‌های میکروبی را با خود به همراه داشته است. اگر این شرایط ادامه پیدا کند و با افزایش یافتن مساحت زمین‌های خالی از یخ ناشی از عقب‌نشینی مداوم یخچال‌ها، آنگاه ما شاهد سبزتر شدن بیش از پیش جنوبگان در سال‌های آینده خواهیم بود.

تیم پژوهشی برنامه‌ریزی کرده‌اند که در آینده، بررسی‌های خود را به مطالعه‌ی خزه‌های مربوط به هزاران سال پیش نیز گسترش دهند تا بدین ترتیب بتوانند تصویری طولانی‌مدت از اکولوژی قطب جنوب به دست آورند؛ تصویری که دارای قدمتی بیشتر از زمان آغاز فعالیت‌های تأثیرگذار انسان بر این نواحی و به‌طور کلی بر تغییرات اقلیمی کره‌ی زمین باشد.

دستاوردهای این بررسی‌ها در ژورنال کارنت بیولوژی به انتشار رسیده است.

ناسا طرح‌ها و تصاویر مفهومی از نسل آینده مریخ نوردها را به نمایش گذاشت. نسل جدید این ربات‌ها فوق‌العاده به نظر می‌رسند و این ربات جدید "مریخ‌نورد 2020" نام خواهد داشت.

مدیرکل آموزشی دانشگاه علوم پزشکی لرستان از راه‌اندازی مرکز تولید محتوای آموزشی الکترونیکی در این دانشگاه خبر داد.

پژوهشگران دانشگاه تبریز موفق به ساخت نانوحسگری زیستی شدند که می‌تواند میزان تضعیف سیستم ایمنی بر اثر سلول‌های سرطانی را مشخص کند و از این طریق تشخیص‌ زودهنگام و مناسبی برای ممانعت از متاستاز شدن سرطان در اختیار قرار دهد.

راه شیری، کهکشانی بسیار وسیع و جالب است. این کهکشان قطری معادل ۱۰۰ هزار تا ۱۸۰ هزار سال نوری دارد و خانه‌ی سیاره زمین و زادگاه انسان است. سامانه خورشیدی ما چیزی در حدود ۲۷ هزار سال نوری با مرکز کهکشان راه شیری فاصله دارد و در لبه‌ی داخلی یکی از بازوهای مارپیچی این کهکشان قرار گرفته است. این بازوی مارپیچی که بازوی شکارچی نام دارد و ستارگان آن نیز به صورت فلکی شکارچی نزدیک هستند. با زومیت همراه شوید تا با یکدیگر  ۱۰  حقیقت علمی جالب را در مورد این کهکشان زیبا بررسی کنیم.

۱. این کهکشان تاب برداشته است

برای شروع، باید بدانید که راه شیری، ظاهری دیسک مانند داشته و حداقل ۱۲۰ هزار سال نوری عرض دارد. مرکز این کهکشان که در حقیقت یک برآمدگی است، به تنهایی ۱۲ هزار سال نوری عرض دارد. نکته جالبی که باید بدانید این است که دیسک این کهکشان، کاملاً تخت نبوده و تاب برداشته است. شاید گاهی اوقات که شانس تماشای راه شیری را داشته‌اید، آن را کاملاً تخت دیده‌اید؛ اما حقیقت این است که دیسک راه شیری دچار انحراف شده و تاب برداشته است. ستاره‌شناسان دلیل این پدیده را به کهکشان‌های ابر ماژلانی بزرگ و ابر ماژلانی کوچک نسبت می‌دهند.

دو کهکشان کوتوله به نام ابر ماژلانی بزرگ و ابر ماژلانی کوچک که در گروه محلی قرار گرفته‌اند، از همسایگان راه شیری به  شمار می‌روند و گفته می‌شود که به دور کهکشان ما گردش می‌کنند. بسیاری از ستاره‌شناسان بر این باورند که کهکشان راه شیری و این دو کهکشان همسایه، مسابقه‌ای همچون مسابقه‌ی طناب کشی را برگزار کرده‌اند و کهکشان‌های همسایه سعی داشته‌اند ماده تاریک را از کهکشان ما به بیرون بکشند. این مسابقه‌ی کششی، گونه‌ای خاص از فرکانس نوسان‌ساز  را به وجود آورده و روی هیدروژن موجود در کهکشان ما تأثیر گذاشته و به بیرون کشیده شده است. از آن‌جایی که کهکشان راه شیری مقادیر بسیار زیادی از گاز هیدروژن را در خود جای داده، در اثر این کشش دچار انحراف شده و تاب برداشته است.

۲. هاله دارد؛ اما نمی‌توانید مستقیماً آن را مشاهده کنید

دانشمندان بر این باورند که ماده‌ی تاریک، حدود ۹۰ درصد از جرم کهکشان راه شیری را تشکیل داده و یک هاله‌ی مرموز را نیز به وجود آورده است. این نشان می‌دهد هر آن‌چه را که با چشم غیر مسلح یا با تلسکوپ در این کهکشان می‌بینیم، تنها ۱۰ درصد از جرم کل این کهکشان را تشکیل داده‌اند و ماده‌ی درخشان نام دارند؛ اما مابقی جرم کهکشان، به ماده‌ی تاریک مربوط است که ما نمی‌توانیم آن را ببینیم. هاله‌ی مرموز ماده تاریک، با هاله‌ای که در اطراف دنباله‌دارها دیده می‌شود تفاوت دارد و شاید بتوان گفت در دسته‌ی هاله‌های نورانی قرار نمی‌گیرد و نمی‌توان با دوربین معمولی از آن تصویربرداری کرد.

در واقع، هاله‌ی ماده تاریک کاملاً نامرئی است؛ اما وجود این ماده مرموز به واسطه شبیه‌سازی‌های انجام شده اثبات می‌شود. دانشمندان به کمک شبیه‌سازهای رایانه‌ای، شکل ظاهری کهکشان راه شیری را بدون وجود این ماده، خلق کرده‌اند و تفاوت‌های چشمگیری را مشاهده کرده‌اند؛ همچنین اگر وجود ماده‌ی تاریک در نظر گرفته نشود، ستاره‌های درونی کهکشان که فاصله بسیار کمی با مرکز دارند، با سرعت کم‌تری شروع به گردش می‌کنند.

هرچه یک کهکشان سنگین‌تر باشد، ستاره‌های موجود در آن کهکشان با سرعت بسیار بیشتری حرکت می‌کنند؛ اما اگر فرض را بر این بگذاریم که ماده‌ی تاریک وجود ندارد و یک کهکشان تنها از ماده‌ای که می‌بینیم تشکیل شده، آن‌گاه نرخ چرخش ستاره‌ها بسیار کم‌تر از آن چیزی خواهد بود که ما مشاهده می‌کنیم. دانشمندان با توجه به این شبیه‌سازی‌ها و پیش‌بینی‌های قبلی، به این نتیجه رسیده‌اند که گونه‌ای خاص و نامرئی از ماده وجود دارد که به صورت گرانشی، با ماده معمولی در تعامل است. دانشمندان به دلیل نامرئی بودن این نوع ماده، نام آن را ماده تاریک گذاشته‌اند.

۳. بیش از ۲۰۰ میلیارد ستاره دارد

بسیاری از کهکشان‌های موجود در عالم، پرجرم و بزرگ هستند؛ اما راه شیری وضعیتی متوسط دارد. بزرگ‌ترین کهکشانی که تا به امروز موفق به شناسایی آن شده‌ایم، IC 1101 نام دارد و جالب است بدانید که بیش از ۱۰۰۰ تریلیون ستاره را در  خود جای داده است. بسیاری از کهکشان‌های بزرگ، بیش از یک تریلیون ستاره دارند. کهکشان‌ کوتوله‌ای همچون ابر ماژلانی بزرگ، حدود ۱۰ میلیارد ستاره دارد.

کهکشان راه شیری، چیزی در حدود ۱۰۰ الی ۴۰۰ میلیارد ستاره دارد؛ اما وقتی که ما شب‌ها به آسمان می‌نگریم، تعداد ستاره‌هایی که می‌توانیم مشاهده کنیم حداکثر ۲۵۰۰ عدد است و این مقدار در تمام نقاط جهان تقریباً ثابت است. این عدد صحیح نیست؛ زیرا کهکشان ما دائماً در حال از دست دادن ستاره‌های خود است که به ابرنواختر تبدیل می‌شوند و از طرفی دیگر به طور پیوسته، ستاره‌های جدیدی نیز متولد می‌شوند.

۴. غبار آلود و مملو از گاز است

هر چند ممکن است که شما به عنوان یک ناظر با چشمان غیر مسلح نتوانید آن را ببیند؛ اما باید بدانید که راه شیری، کهکشانی مملو از گاز و غبار است. غبار و گاز، چیزی در حدود ۱۰ الی ۱۵ درصد از ماده درخشان و قابل مشاهده کهکشان راه شیری را تشکیل داده‌اند که اکثراً بقایای ستاره‌ها هستند. عرض کهکشانی که در آن زندگی می‌کنیم ۱۰۰ هزار سال نوری است و ما می‌توانیم در طول موج مرئی، تنها تا ۶ هزار سال نوری را به سمت درون دیسک مشاهده کنیم. هنوز هم می‌توان شب‌ها در نواحی مختلفی از زمین که آلودگی نوری پایین است، حلقه‌ی غبار آلود راه شیری را با چشمان غیر مسلح مشاهده کرد.

ضخامت این غبار باعث انحراف نور مرئی می‌شود؛ اما نور مادون قرمز می‌تواند به راحتی از میان آن عبور کند و همین باعث شده که تلسکوپ‌های فضایی مادون قرمز، مانند تلسکوپ فضایی اسپیتزر، به ابزار بسیار کارآمدی جهت نقشه‌برداری و مطالعه کهکشان تبدیل شوند. تلسکوپ فضایی اسپیتزر می‌تواند به کمک نور مادون قرمز، از میان غبار کهکشانی عبور کرده و آن‌چه را که در مرکز کهکشان و زایشگاه‌های ستاره‌ای در حال رخ دادن هستند، آشکار کند.

۵. از ترکیب کهکشان‌های دیگر ساخته شده است

کهکشان راه شیری، روزگار پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشته و هیچ‌گاه به شکل زیبای امروزی نبوده است. این کهکشان با بلعیدن دیگر کهکشان‌ها شکل گرفته است و حتی امروزه نیز این کار را انجام می‌دهد. نزدیک‌ترین کهکشان به کهکشان راه شیری، کهکشان کوتوله سگ بزرگ (Canis Major) است و در حال حاضر راه شیری، ستاره‌های این کهکشان را می‌رباید و به دیسک خود اضافه می‌کند. در طول تاریخ، راه شیری با سرقت ستاره‌ها از کهکشان‌هایی همچون کهکشان کوتوله کمان (Sagittarius)، بزرگ و بزرگ‌تر شده و به شکل امروزی درآمده است.

۶. هر تصویری که از راه شیری می‌بینید، واقعی نیست

در حال حاضر ما نمی‌توانیم از نمای بالا از راه شیری تصویربرداری کنیم؛ زیرا حقیقت این است که ما در قسمت درونی دیسک این کهکشان قرار گرفته‌ایم و ۲۷ هزار سال نوری با مرکز کهکشان فاصله داریم. تصویربرداری از راه شیری مانند این است که بخواهید از قسمت درونی خانه خود عکس بگیرید. این یعنی شما هر تصویری که از کهکشان راه شیری مشاهده می‌کنید که دیسک و بازوهای مارپیچی بسیار زیبای آن را نشان می‌دهند، واقعی نبوده و تصویری از دیگر کهکشان‌ها هستند یا این‌که یک رندر ساختگی هستند.

ما هنوز راهی بسیار طولانی تا تصویربرداری از راه شیری در پیش داریم و شاید هرگز نتوانیم از نمای بالا تصویربرداری کنیم؛ اما از زاویه‌ای که به کهکشان می‌نگریم، می‌توانیم تصاویر زیبایی را ثبت کنیم.

۷. یک سیاه‌چاله در مرکز راه شیری است

در مرکز بسیاری از کهکشان‌های بزرگ، یک ابر سیاه‌چاله کلان جرم قرار گرفته است و راه شیری نیز از این قاعده مستثنی نیست. از مرکز کهکشان ما، امواجی رادیویی دریافت می‌شوند که بسیار عجیب هستند و دانشمندان بر این باورند که در این قسمت، یک سیاه‌چاله بزرگ قرار گرفته است. دانشمندان نام این سیاه‌چاله را کمان آ* (*Sagittarius A) گذاشته‌اند که یک ابر سیاه‌چاله کلان جرم بوده و حدود ۲۲.۵ میلیون کیلومتر قطر دارد؛ یعنی قطر این سیاه‌چاله به اندازه مدار سیاره عطارد به دور خورشید است.

در اطراف این سیاه‌چاله، یک دیسک چرخان از مواد قرار گرفته که سعی می‌کنند به درون سیاه‌چاله فرو ریزند و به جرم آن بیافزایند. گفته می‌شود که جرم این دیسک، حدود ۴.۶ میلیون برابر جرم خورشید است و می‌تواند در مدار زمین به دور خورشید جای گیرد. اگرچه این سیاه‌چاله نیز همچون دیگر سیاه‌چاله‌ها سعی می‌کند هر چیزی که در اطرافش قرار گرفته را از بین ببرد؛ اما جالب است بدانید که یک زایشگاه ستاره‌ای در نزدیکی این سیاه‌چاله وجود دارد که آسیبی ندیده است.

۸. تقریباً به اندازه عالم عمر دارد

بر طبق آخرین مشاهدات و آزمایش‌ها، دانشمندان به این موضوع پی برده‌اند که عالم حدود ۱۳.۷ میلیارد سال سن دارد. جالب است بدانید که کهکشان راه شیری نیز حدود ۱۳.۶ میلیارد سال سن دارد! برخی از پیرترین ستاره‌های کهکشان راه شیری را می‌توان در خوشه‌های کروی یافت. دانشمندان با اندازه‌گیری سن این ستاره‌ها توانسته‌اند سن کهکشان را محاسبه کنند.

اگر چه برخی از ساختارهای اصلی راه شیری برای مدت زمان طولانی عمر داشته‌اند؛ اما این را باید بدانید که دیسک کهکشان و همچنین برجستگی مرکزی آن بین ۱۰ الی ۱۲ میلیارد سال پیش به وجود آمده‌اند؛ همچنین این امکان وجود دارد که برجستگی مرکزی پیش از سایر قسمت‌ها شکل گرفته باشد.

۹. بخشی از ابر خوشه سنبله است

کهکشان راه شیری با تمام بزرگی که دارد، بخشی از ساختارهای کهکشانی بسیار بزرگ‌تر است. کهکشان‌های ابر ماژلانی بزرگ، ابر ماژلانی کوچک، آندرومدا و ۵۰۰ کهکشان دیگر که همسایگان راه شیری محسوب می‌شوند، همگی اعضای گروه  محلی هستند. گروه محلی در مقیاس عالم، کوچک‌ترین ساختار به شمار می‌رود. دانشمندان به این موضوع پی برده‌اند که راه شیری، بخشی از یک گروه کهکشانی بسیار بزرگ به نام ابر خوشه سنبله است. ابر خوشه‌ها، گروه‌هایی کهکشانی در  مقیاس بسیار بزرگ هستند که قطر آن‌ها به صدها میلیون سال نوری می‌رسد. بین این ابر خوشه‌ها، فضاهای خالی وسیعی وجود دارند.

گفته می‌شود که در ابر خوشه سنبله، دست‌کم صد گروه کهکشانی و خوشه‌های کوچک‌تر قرار گرفته‌اند و قطر این ابر خوشه به ۱۱۰ میلیون سال نوری (۳۳ مگا پارسک) می‌رسد. با توجه به مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۴ انجام شده، به نظر می‌رسد که ابر خوشه سنبله نیز بخش کوچکی از یک ابر خوشه بزرگ‌تر به نام لانیاکیا است که بر روی جاذب بزرگ مترکز شده است.

۱۰. راه شیری همواره در حرکت است

راه شیری به همراه هر چیز دیگری که در این عالم وجود دارد، در فضا حرکت می‌کند. زمین به دور خورشید حرکت می‌کند، خورشید به دور کهکشان راه شیری و این کهکشان نیز به عنوان بخشی از گروه محلی در حرکت است و گروه محلی نیز نسبت به تابش زمینه کیهانی (تابشی که از زمان وقوع مه‌بانگ بر جای مانده است) حرکت می‌کند. تابش زمینه کیهانی،  یک نقطه مرجع مناسب برای اندازه‌گیری سرعت چیزهایی که در عالم وجود دارند به شمار می‌رود.

گفته می‌شود که گروه محلی به نسبت تابش زمینه کیهانی، با سرعت ۶۰۰ کیلومتر بر ثانیه (۲.۲ میلیون کیلومتر بر ساعت) حرکت می‌کند. چنین سرعت‌هایی در ذهن ما نمی‌گنجند و سرعت چیزهایی که ما تصور می‌کنیم در برابر این سرعت‌ها، تقریباً هیچ هستند.

چینی‌ها اعلام کرده‌اند که بزرگ‌ترین نیروگاه فوتوولتائیک جهان را تکمیل کرده‌اند و از این‌رو نیروگاه مورد نظر وارد فاز عملیاتی شده است. چین در سال‌های گذشته پذیرای انتقادات بسیار به‌ دلیل انتشار بخش بزرگی از گازهای گلخانه‌ای بوده است، از این‌رو دولتمردان چینی در تلاش‌اند تا به‌سرعت سکان رهبری استفاده از انرژی‌های تجدید پذیر را در جهان به دست بگیرند و خود را از اتهام بزرگ‌ترین تولیدکننده‌ی گازهای گلخانه‌ای رهایی بخشند.

نیروگاه خورشیدی شناور در شهر هوای‌نان، واقع در استان آن‌هوی توسعه یافته و ظرفیت آن ۴۰ مگاوات است. این نیروگاه خورشیدی در محلی تأسیس شده است که پیش از این یک معدن زغال‌سنگ بوده و اکنون زیر آب رفته است. نیروگاه مورد نظر در بالای سطح آب به‌صورت شناور قرار دارد.

نیروگاه‌های خورشیدی شناور در سال‌های اخیر محبوبیت زیادی را در سراسر جهان کسب کرده‌اند؛ چراکه طراحی منحصر به فرد این  نوع نیروگاه‌، علاوه بر بهره‌وری بالا، مشکلات مربوط به برنامه‌ریزی شهری را نیز رفع می‌کند. با استفاده از نیروگاه‌های شناور در مناطق پرجمعیت، مشکلی از بابت تخصیص زمین مناسب برای احداث نیروگاه وجود ندارد و همچنین با توجه به پوشش سطح آب با استفاده از پنل‌های خورشیدی، بخار شدن آب نیز کاهش پیدا می‌کند. ضمنا وجود آب در زیر پنل‌های خورشیدی در نقش یک سیستم خنک‌کننده عمل می‌کند و در نتیجه باعث می‌شود هیچ‌گاه عملکرد یک پنل خورشیدی به دلیل گرم شدن کاهش چشمگیری پیدا نکند.

نیروگاه خورشیدی شناور را باید از جمله‌ی نیروگاه‌های اولیه خواند که در کشور چین وارد فاز عملیاتی شده است. این کمپانی سازنده این نیروگاه، سال ۲۰۱۶ نیز از طرح مشابهی برای احداث یک نیروگاه ۲۰ مگاواتی در همین منطقه رونمایی کرد. چینی‌ها همچنین در نظر دارند یک نیروگاه خورشیدی به مساحت ۲۶۰۰ هکتار تأسیس کنند که بزرگ‌ترین نیروگاه خورشیدی روی کره‌ی زمین خواهد بود.

افزایش شتاب برای استفاده از نیروگاه‌های خورشیدی را باید به دلیل کاهش هزینه‌های تأسیس این نوع نیروگاه‌ها بدانیم. بر اساس اطلاعات ارائه‌شده، تا سال ۲۰۲۰ چینی‌ها می‌توانند هزینه‌های توسعه‌ی نیروگاه‌های فوتوولتائیک را برای توسعه‌دهندگان این نیروگاه‌ها تا یک‌سوم کاهش دهند که هدف از آن جایگزینی با معادن زغال‌سنگ در طول یک دهه است. چینی‌ها اعلام کرده‌اند که در پی افزایش ۲۰ درصدی استفاده از سوخت‌های غیر فسیلی هستند.

بر اساس گزارش منتشرشده توسط NASA و NOAA، سال ۲۰۱۶ به‌عنوان گرم‌ترین سال کره‌ی زمین تا به امروز (در اسناد رسمی) ثبت شده است؛ به‌طوری‌که در ۲۰۱۶ برای سومین سال پیاپی، رکورد جدیدِ گرم‌ترین سال از نظر میانگین دمای جهانی ثبت شد.